ฎีกาที่ 10992/2556
ป.พ.พ. มาตรา ๕๘๗ บัญญัติว่า
อันว่าจ้างทำของนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง
เรียกว่าผู้รับจ้างตกลงรับจะทำการงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่าผู้
ว่าจ้าง
และผู้ว่าจ้างตกลงจะให้สินจ้างเพื่อผลสำเร็จแห่งการที่ทำนั้น
แต่ตรวจดูจากคำให้การของ
จำเลยที่ ๒ แล้วพบว่าจำเลยที่ ๒
ยังไม่ได้ตกลงสินจ้างกันว่าเที่ยวละเท่าไร ดังนั้น เมื่อยังมิได้มี
การตกลงในเรื่องสินจ้างเพื่อผลสำเร็จแห่งการที่ทำนั้น
กรณีจึงมิใช่เป็นเรื่องจ้างทำของตาม
มาตรา ๕๘๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น